Birmingham Üniversitesi’nden teorik fizikçi Profesör Marika Taylor’a göre, cihan aslında iki boyutlu.
Ancak düz bir ekranda izlenen 3D bir sinemada olduğu üzere, o 2D yüzeydeki manzaralar derinlik hissi veriyor zira nasıl yansıtıldıklarına bağlı olarak üç boyutlu görünüyorlar.
Yani etrafımızdaki dünyayı karmaşık, üç boyutlu bir yapı olarak görsek de Profesör Taylor, bunun yalnızca bir illüzyon olduğu görüşünde.
Bu durum hayatlarımızın ya da cihanın daha az “gerçek” olduğu manasına gelmiyor; yalnızca kozmosun düşündüğümüzden çok daha tuhaf olabileceğini gösteriyor.
HOLOGRAFİK CİHAN TEORİSİ NEDİR?
Evrenin bir hologram olduğu fikri, akıllara bilimkurgu sinemalarını getirse de, fizikçilerin kastettiği hologram, iki boyutlu bir yüzeye sahip olan lakin üç boyutluymuş üzere görünen bir yapıya sahip.
Daily Mail’e konuşan Profesör Taylor ve aynı fikirdeki başka bilim insanları, cihanın tamamının iki boyutlu bir yüzey, lakin üç boyutluymuş üzere görünen bir yapıya sahip olduğunu düşünüyor.
Teoriye nazaran, katı bir kütle yerine daha çok işi boş bir küre üzere düşünülmesi gereken kozmosta Güneş sistemleri ve galaksiler, bu kürenin içindeki 3 boyutlu boşlukta bulunuyor, lakin cihanın yüzey yapısı sadece iki boyuttan oluşuyor.
“Holografik ilkeye” nazaran, gezegenlerin ve yıldızların hareketlerini açıklamak için sırf bu iki boyutlu yüzeyde olup bitenleri bilmek kâfi.
Profesör Taylor, görüşlerini şu tabirlerle savunuyor:
“Bunu görselleştirmek çok güç. Fakat bir atomun içinde ne olduğunu hayal etmek de güç. 20. yüzyılın başlarında, atomların kuantum kurallarına uyduğunu öğrendik. Bu da günlük gerçekliğimizden hayli farklıydı. Holografi bizi daha da uç bir dünyaya götürüyor: Yalnızca kuvvetler kuantum doğalı değil, boyut sayısı da algıladığımız gerçeklikten farklı.”
BU, KOZMOSUN GERÇEK OLMADIĞI MANASINA MI GELİYOR?
Holografik teoriyle ilgili en büyük yanlış anlamalardan biri, kainatın gerçek olmadığı ya da bir simülasyon olduğu kanısı.
Günlük hayatımızdaki hologramlar ekseriyetle biri tarafından yansıtılır ve isteğe bağlı olarak açılıp kapatılabilir, lakin bilim insanlarının kastettiği şey bu değil.
Profesör Taylor, bunu “Matrix sinemaları düşündürücü lakin holografiyi tam manasıyla yansıtmıyor” tabirleriyle açıklarken, ABD Güç Bakanlığı’na bağlı Fermilab laboratuvarı da, cihanın bir ‘simülasyon’ olduğu fikrinin aldatıcı olduğunu belirtiyor:
“Evrenimizin üç boyutlu üzere görünmesinin iki boyutlu bir temel seviyede kodlandığı manasına gelmesi, bu yansımayı yapan bir varlık olduğu manasına gelmez.”
Yani, şayet cihan sahiden holografikse bile, Matrix’teki üzere bir simülasyonun varlığı kastedilmiyor.
Bilim beşerlerine nazaran yerçekimi ve üçüncü boyut, ‘ortaya çıkan’ özellikler. Southampton Üniversitesi’nden matematiksel fizikçi Profesör Kostas Skenderis, bu tezi sıcaklığa benzetiyor:
“Sıcaklık üzere düşünün. Her bir atomun sıcaklığı yoktur; sadece pozisyonu ve suratı vardır. Lakin kâfi sayıda atom bir ortaya geldiğinde ve etkileşime girdiğinde, sıcaklık dediğimiz özellik ortaya çıkar. Sıcaklık, temel parçacıkların tabiatında yoktur. Lakin topluca ortaya çıkan bir özelliktir. Bu, sıcaklığı daha az gerçek yapmaz; tersine açıklar.”
Bu teze nazaran, yerçekimi ve üçüncü boyut da, 2D cihanın kesimlerinin muhakkak formlarda etkileşimi sonucu ortaya çıkıyor.
BİLİM İNSANLARI NEDEN CİHANIN HOLOGRAM OLDUĞUNU DÜŞÜNÜYOR?
Bu sorunun yanıtı, Stephen Hawking’in ortaya attığı “bilgi paradoksuna” dayanıyor. Bu paradoks, kara deliklerin fiziğin temel maddelerinden birini ihlal ettiğini öne sürüyor.
Fiziğin bir maddesine nazaran husus yoktan var edilemez yahut yok edilemez.
Benzer biçimde, kuantum fiziğinde de bilgi yoktan var edilemez ya da büsbütün yok edilemez.
Bilgi paradoksuna nazaran, kesimlerine ayrılan bir not, kesimleri bir ortaya getirildiğinde tekrar okunabilirken, kara deliğe atılan bir nota bir daha ulaşılamaz.
Bilim insanları 1970’lerin sonlarında bu sorunu aşmanın yolunun kara deliklere iki boyutlu olarak bakmak olduğunu fark ettiler.
Bu görüşe nazaran, not kara deliğe atıldığında bilgi yok edilmez, kara deliğin iki boyutlu sonuna “yayılır”.
Bu, bilgi paradoksunu keşfeden Stephen Hawking’in de hayatının son yıllarında benimsediği görüştü.
Dünyaya iki boyutlu bakmanın birtakım durumlarda fiziği anlamayı kolaylaştırdığını savunan bilim insanları, bu perspektifin bilhassa Büyük Patlama’nın birinci saniyeleri yahut kara deliklerin içi üzere yerçekiminin çok güçlü olduğu anlarda çok işe yarayacağı görüşünde.
Profesör Skenderis, kelam konusu perspektifi “Kara delik fiziği bize 3D cihanı açıklamak için sırf 2D bilgiye gereksinim duyduğumuzu gösteriyor” sözleriyle açıklıyor.
BU TEORİNİN DELİLİ VAR MI?
Profesör Taylor, bu teoriye dair şimdi “kesin kanıt” bulunamadığını söylese de, bilim insanları teori üzerinde çalışmaya devam ediyor.
Bunun için en âlâ yerin ise, cihanın en erken anlarının izlerini taşıyan Kozmik Mikrodalga Art Plan (CMB) radyasyonu olduğu belirtiliyor.
Chicago Üniversitesi’nden astrofizikçi ve Fermilab Parçacık Astrofiziği Merkezi yöneticisi Profesör Craig Hogan, bu radyasyonun “holografik gürültü” taşıması gerektiğini görüşünde.
“CMB ve büyük ölçekli tüm yapılar, kuantum-yerçekimsel gürültüden doğmuş olmalı” diyen Hogan, “Eğer cihan holografikse, CMB deseninde bunun izlerini görmeliyiz. Kainatın yaratılış sürecinin bir yansımasını taşır” tabirlerini kullanıyor.
Profesör Hogan ayrıca, CMB’nin gökyüzünde “şaşırtıcı simetriler” gösterdiğini ve bunların holografik kozmosta beklenek işaretler olduğu görüşünde.
Skenderis ise, dataları “Holografik modellerin öngörülerini, CMB’nin gözlemlenen özellikleriyle test ettik ve harika bir ahenk bulduk. Bu, bugüne kadar holografiye dair tek direkt gözlemsel test” diyor.
