Kariyerine Real Madrid’de devam eden Arda Güler, “Güzel ülkemin bütün çocukları, bu mektup size. Hayal kurmaktan asla vazgeçmeyin.” başlığıyla The Players Tribune’de bir mektup kaleme aldı.
20 yaşındaki Arda, Ankara’da bir apartman binasının birinci katında yaşadıklarını, babasının iflasını ve evvel İstanbul’a akabinde dünya devine uzanan yolcuğunu anlattı.
Arda’nın mektubundan öne çıkanlar:
“Güzel ülkemin bütün çocuklarına:
Size öykümü anlatmanın vakti geldi. Bütün öykümü.
Bir futbol ülkesi olarak geleceğimiz hakkında çok düşünüyorum. Seyahatimin kimilerinize ilham vereceğini ve Türkiye’deki kız ve erkek çocuklarına, her şeyin mümkün olabileceğini gösterebilmesini umuyorum.
Sadece birkaç sene evvel ben de sizlerden biriydim.
Aslında komik… 12 yaşındayken, bir Playstation almaya kafayı takmıştım. Bunu ne kadar çok istediğimi anlayamazsınız. Babama her gün yalvardım. Tek istediğim FIFA 17’ydi.
Ben çocukken pek görüntü oyunu oynamazdım, zira daima sokakta futbol oynuyordum. Lakin bir gün arkadaşlarımdan birisi PS4 aldı ve içinde FIFA 17 vardı, o gün hayatımızın en hoş günlerinden biri üzereydi.
Bizim için oyundan çok daha fazlasıydı bu, televizyon ekranında gördüğümüz hayalimizdi. O kadar çok bağlanmıştım ki. Arkadaşımın konutundan ne vakit meskene dönsem, babama PS4 için yalvarırdım.
“Çok uslu olacağım! Derslerime çok güzel çalışacağım!”
“Ama Türk anne ve babalarını biliyorsunuz. Babam uzun mühlet yalnızca “Biraz bekle, bir iki şeyi halletmem lazım…” dedi.
Ne demek istediğinden tam emin değildim. Ancak bir gün okuldan konuta döndüğümde, mutfak masasının üstünde bir paket vardı. Playstation halinde bir kutuydu.
Çıldırdım.
Babama baktım ve “Gerçekten mi?!” diye sordum.
O da “Gerçekten.” dedi
Açtığımda Playstation’ın içinde bir sürü oyun vardı. Rastgele bir disk gerekmiyordu. Gerçek olamayacak kadar düzgündü. İçimden dedim ki, Nasıl yani, babama tek bir oyun için yalvarmak zorundayken artık bana 20 oyun mu veriyor?
Babama sordum. “Baba piyangodan para falan mı kazandın?”
O da “İyi bir fiyat yakaladım” dedi.
“Mağazada mı?” diye sordum.
Babam da “Yok, yok, pazarda…” dedi”
“Sonra benim FIFA’da Seyahat modunun olmadığını fark ettim. Alex Hunter’ı bulamadım. Kimi tuhaf isimler de vardı. Cristiano Ronaldo olmak istediğimde, “MD White” isminde bir kulüp seçmem gerekiyordu.
Tekrar babama gittim. “Baba yanlışsız FIFA’yı aldığına emin misin? Biraz garip de bu.”
O da “Evet eminim. Kapatıp açmayı denedin mi?” dedi.
“Baba………”
“Belki de internettendir.”
Haftalarca bu formda oynadım. Daha evvel FIFA dışında öbür futbol oyunu oynamamıştım, o yüzden bendekinin farklı bir versiyon olduğunu sanıyordum. Ancak bir gün arkadaşlarım da oynamak için bize geldi ve “Arda… bu ne?” dediler.,
“Nasıl yani? FIFA işte” dedim.
Onlar da “Arda bu FIFA değil. Çakma bu” dediler.
Ben de “Hayır, ya, futbol oyunu işte bu.” dedim.
“Oğlum, Fenerbahçe nerde? Bu isimler ne? Babanı kandırmışlar” dediler.
Hepsi gülmekten yerlere yatıyordu. Ben de onlarla gülmeye çalıştım ancak aslında o kadar utanmıştım ki. Bu anı kalbime kazındı.
Ama çakma bir FIFA’m olması umurumda değildi. Ona karşın seviyordum. Gerçek bir saha, gerçek bir kale ya da yeni bir PlayStation’a gereksinimim yok. Ben taşlardan yapılmış kale direkleriyle bile memnunum.”
“Ne demek istediğimi anlıyor musunuz? Ben varlıklı bir ailede büyümedim. Bir futbolcunun oğlu değilim. Ankara’da bir apartman binasının birinci katında büyüdüm. Annem konut hanımıydı ve babam da yeni iflas etmiş bir dükkan işletiyordu.
Niye mi iflas etti?
Aslında Türkiye’de sorulan 100 sorudan 99’unun yanıtı bu.
Futbol.”
“Biraz babam hakkında konuşalım. Futbolu ne kadar mı çok severdi? Gelin size anlatayım.
Ben daha yeni yürümeye başladığımda, şut çekmem için sol ayağımın önüne balonlar yerleştirirdi. Solak bir futbolcu olmamı istiyordu.
O yalnızca bir Fenerbahçe taraftarı değildi, adeta Fenerbahçe’yle yaşıyordu. Daima, ‘Bizim damarlarımızdaki kan sarı-lacivert akar’ kederi.
Bir kezinde biz derbide gol atınca, koltuktan o denli bir fırladı ki tavandaki lambayı kırdı. 2010’da son maç şampiyonluğu kaçırdığımızda ise, sonla bir kutuya tekme attı ve ayağını incitti — tam bir çizgi sinema karakteri üzereydi.
Babam sayesinde, doğduğum andan itibaren Fenerbahçeli’ydim. Neredeyse sözün tam manasıyla.”
“İlk hayallerimden biri, Fenerbahçe’nin bir maçını stadda izleyebilmekti.
İnternetten bilet alabilmek neredeyse imkansızdı. Sayfayı yenilemek için hazırda beklerdik, saat tam 13,00 olduğunda…
TIK TIK TIK TIK TIK TIK TIK!!!!
13:01.
BİLETLER TÜKENMİŞTİR.
Her seferinde böyleydi.
Ama 2014’de ben dokuz yaşındayken, Fenerbahçe’ye bir stadyum cezası verildi ve tribünleri kapatmak yerine, yalnızca bayan ve çocukların gelmesine müsaade verdiler. Bu bizim için bir talihti. Biletler satışa çıkmadan evvelki gece; annem, babam, ablam, ben otomobile bindik ve 5 saat süren yolun sonunda İstanbul’a gelip bilet satış ofisinin sırasına girdik. Sabah 5’te varıp bilet satış ofisi açılana kadar otomobilde uyuduk.
Sırada üçüncüydük. Çılgınlık resmen.
Ertesi sabah, o biletlerin elimizde olduğuna inanamıyorduk.
İlk sefer Şükrü Saraçoğlu’na gitmek, bir hayal dünyasına birinci kere ayak basmak üzereydi. İçeriden merdivenleri çıkıyorsunuz ve her basamakla tribünleri ve sahayı biraz daha uygun görüyorsunuz ve ta ki… oradasınız. Önünüzde tüm stad beliriyor ve sonra o sesi duyuyorsunuz… atmosfer inanılmaz. Tribünlerde hiç erkek yoktu fakat eminim ki o stadyumu yalnızca çocuklarla doldursanız bile, o atmosfer yeniden de dünyanın en güzellerinden biri olurdu.”
“Okulda Mahmut isminde bir vücut eğitimi öğretmenimiz vardı. Ben dokuz yaşındayken, bir gün babama beni Gençlerbirliği Akademisi’ne yazdırması gerektiğini söyledi. Babam buna hayır dedi zira oraya her gün gitmek bir saatlik yol demekti. Lakin Mahmut Hocam bende bir şey görmüştü ve babamı ikna etti. Babam beni her gün antrenmana götürmeye başladı, bu onun için saatler süren bir işti. Bu sırada dükkan, ortağına emanetti. Ne olduğundan emin değilim lakin bir gün babam beni bir kenara çekti ve “Oğlum ….. Dükkanı kapatmamız gerekiyor.” dedi.
İflas etmiştik.
O dükkan bizim tek gelir kaynağımızdı. O devirlerde arkadaşlarımın beni waffle yemeye çağırdığını hatırlıyorum. Bu durumda “Kusura bakmayın param yok” diyemiyorsunuz. Ya daima çok yorgun olurdum ya da “yetişemeyeceğim” derdim.
Neyse ki her vakit sofrada yemeğimiz olurdu. Biliyorum; uyuyacak bir meskeni, sığınacak bir çatısı olmayan birçok çocuk var.
Çok şükür, şanslı olduğumuzu biliyordum.
Bir mühlet sonra, babamlar yeni bir dükkan açtılar. Bu durumumuzu hafifletti lakin birkaç sene sonra Fenerbahçe beni istediğinde, aklımızda yalnızca futbol vardı diyemem. Paraya muhtaçlığımız vardı.”
“Karar vermemiz üç ay sürdü, zira bu türlü bir karar insanın tüm hayatını değiştirir. Ben 13 yaşındaydım, annem ve babam meskenden uzaklaşmamı istemiyordu. Benim hayalim Fenerbahçe’de oynamaktı lakin bunun tıpkı vakitte çok riskli ve büyük bir karar olduğunun farkındaydık. İleride profesyonel bir futbolcu olacağımdan kimse emin olamazdı.
Sonunda babam “Boğulacaksan büyük denizde boğul” dedi.
Bu da İstanbul demekti.
“Altı ay sonra her şey yolunda giderse, biz de her şeyi satıp senin yanına geliriz.”
Ankara’dan ayrıldığımız gün, babam tüm sevdiklerimizi topladı, tahminen 30 kişi vardı. O gün doğum günümdü ve büyük bir pastayla kutladık. Lakin annem daima ağlıyordu. Bu kadar çok göz yaşının olduğu bir doğum günü görmemiştim. Benimle gurur duyacağını ve yakında İstanbul’da görüşeceğimizi söyledim.
Ama o güne dair en çok benden 8 yaş büyük olan ablamla yaptığım konuşmayı hatırlıyorum.
Yola çıkmak için otomobile binerken gözlerimin içine bakıp “Arda, buzdolabını doldurman gerekiyor” dedi.
Buzdolabını doldurmak. Tam olarak bu sözleri kullandı.
“Arda bunu yapmalısın.”
İnsan 13 yaşındayken bu bahiste ne hissetmesi gerektiğini tam bilemiyor. Yalnızca eğlenmek için bu oyunu oynuyorsun lakin bir anda ailenin geleceği sana bağlı hale geliyor. Yalnızca şunu hatırlıyorum, otomobille İstanbul’a giderken babamdan aldığım doğum günü armağanını çıkardım. Bu bir defterdi ve kapağında büyük bir başlık vardı.
ARDA 10.”
“Açıp içine hayallerimi yazdım. Birinci hayal: Fenerbahçe A ekibinde oynamak.
Sonra babam defterimi gördü ve bana yardım eden herkesin ismini yazmamı istedi, 20 kişi civarıydı sanırım. Mesela vücut eğitimi öğretmenim Mahmut. O beni hiçbir vakit beni profesyonel olarak oynarken göremedi. Yerin cennet olsun hocam..
Fenerbahçe Akademisi’ne vardığımızda saate baktım.
19:07
Kulübümüzün kurulduğu yıl. Bu tahminen de yazgıydı.
Ama gerçek hayat, FIFA Seyahat modu üzere değil.
Birkaç ay sonra konutumu özledim ve Ankara’ya geri dönmek istedim.
Gerçekten hayallerimden vazgeçmeyi düşünüyordum.”
“Anlamanız gereken bir şey var, Ankara ve İstanbul çok farklı kentler. Ankara tahminen başşehir olabilir lakin para ve imkanlar İstanbul’da.
Bir gün okulumuz özgür kıyafete müsaade verdi. Üniforma yok. Oranın çocukları okula markalı giysilerle geldiler.
Ben üniformalı geldim.
“Arda, ne yapıyorsun?” dediler.
Ben de “Aaaa. Unuttum ya. Tüh” dedim.
Ama unutmamıştım. Yalnızca giyecek diğer bir şeyim yoktu.”
“Takımda kendimi daha da yalnız hissettim, zira kendimden bir yaş büyüklerle oynuyordum. Benimle birlikte, uzun müddettir kulüpte oynayan altı yedi oralı çocuk da vardı. Lakin yalnızca beni oynatıyorlardı. Onlar da, “Bu Ankaralı çocuk niçin oynuyor?” diye düşünüyordu. Beni dışladılar.
Bir gün antrenör “Arda, kaptan sensin” dedi.
Oralı çocuklar çok hudut oldular.
Sonra antrenör “Arda, sen 10 numarasın” dedi.
Delirdiler.
Türkiye’de 10 numara kutsaldır, biliyorsunuz. Bu U14’te bile bu türlü. Yalnızca “yaratıcı oyuncu” değil. Bir kurtarıcıdır. O Alex’tir – gerçek Alex. (Youtube’da bakın, pişman olmayacaksınız.)
Onur duydum fakat birebir vakitte korktum. Benden ısınma hareketlerini yaptırmamı istediler. “Dizler yukarı! Depar!” Hiç hoşuma gitmemişti. Çok utangaçtım.
Ailemi özlüyordum.
Bir gün artık bunu yapamayacağım, dedim.
Babama söylemeye cüret edemedim. Fazla gururluydum. Çok acı verecekti. Fakat ailemin taşınmayı düşündüğünü biliyordum, o yüzden oda arkadaşıma söyledim. “Babama bildiri at, Arda’nın durumu güzel değil de” dedim.
O da “Gerçekten mi?” dedi.
“Evet, yalnızca yardıma gereksinimi var de” dedim.
İşe yaradı. O iletiden sonra benimle kalmak için İstanbul’a taşındılar. Konutu sattılar. Dükkanı kapattılar. Arkadaşlarını terk ettiler. Tüm geleceklerini küçük oğullarına bağladılar.
Başarısız olsaydım, bitmiştik.
Neyse ki kısa mühlet içinde babam bir iş buldu.eee Zagreb’de U17 turnuvasına gittik ve oradaki akademide Modrić’in bir fotoğrafı vardı. Antrenörlerden biri kolumdan tuttu ve “Bir gün sen de onun üzere olacaksın,” dedi.
Offf… Bir çocuk olarak buna nasıl yanıt verebilirsin?
Sonra bir gün, Fenerbahçe beni A grup hazırlık maçına çağırdı.
O vakit 15 yaşındaydım. A ekibi ile idman bile yapmamıştım. Büyüklerin ne kadar güçlü olduğunu gördüğümü hatırlıyorum. Luiz Gustavo… 80 kilo ve büsbütün kas. Ya ben? Hiçbir şey. Bir deri, bir kemik…”
“Sanırım Ağustos 2021’di ve Vítor Pereira beni birinci defa HJK Helsinki maçı için takıma aldı. Grupta çok sakat oyuncu vardı ve ikinci yarı Filip Novak oyundan çıkmak zorunda kalınca, Pereira hocamız yedek kulübesine döndü ve elinde kalan üç oyuncuyu gördü.
Birincisi kaleciydi.
İkincisi de kaleciydi.
Üçüncüsü ise top toplayıcıya benzeyen 15 yaşında bir çocuktu.
“Arda, hazırlan.”
Kalbim o kadar süratli atıyordu ki. PlayStation’da titreyen şey yalnızca kumanda, gerçek hayatta ise tüm bedenin titriyor! Alana çıktığımda nasıl olduysa kendimi daha sakin hissettim ve sonra defterimdeki ikinci hayali hatırladım:
Fenerbahçe için bir frikik golü atmak.
Tüm hayatım boyunca bunları atıyordum. Bakın:”
“Kısa müddet sonra ceza alanı dışından bir özgür vuruş kazandık, lakin bunun Arjantinli usta José Sosa’ya ilişkin olduğunu biliyordum. Sosa’yla özgür vuruşu kimin kullanacağı konusunda tartışamazsın, meczup değilsen alışılmış. Lakin tahminen de deliydim. Onun yanına yazıldım, vurmaya hazırdım.
Sanırım biraz şok olmuştu. O Türkçe bilmiyordu, ben de hiç İspanyolca bilmiyordum. O yüzden İngilizce “Vurabilir miyim?” dedim.
Sosa bir şey demedi.
“Ben mi? Yoksa sen mi?” dedim.
Sosa, “………..”
“BEN? SEN?”
Birden teğe taraftarların hepsi uuoooooooooo dedi.
Stadyum kamerası yüzüme kadar zum yapmıştı. Dudaklarımdan özgür vuruşu kullanmak istediğim okunuyordu ve sanırım cüretim güzellerine gitti. Fakat ya Sosa Abi?
Başrol hala oydu.
Serbest vuruşu o kullandı.
Kaçırdı.
Ama o anı ve taraftarların yansısını hiç unutmayacağım.
Maçtan sonra stadyumun dışında annemle babamı gördüm. Annem ağlıyordu.
“Arda, başardın.”
Babam konuşmadı. Keskin bir bakışı vardı, kulaklarından dumanlar çıkacaktı adeta. “Baba, sevinmedin mi?” diye sordum.
“Sosa…… neden kullanmana müsaade vermedi??”
“Ama baba…..”
“Sen vursaydın gol olurdu, eminim!””
“Ağustos 2021’de gelen telefonu asla unutmam.
“Arda…… Annen. Kalbinde bir sorun var. Acil bir ameliyat olması gerekiyor.”
Bunu duyduğunda, futbol aklından siliniyor. Dünyan dönmeye başlıyor. Karnının derinliklerinde bir yumru hissediyorsun. Tabipler, onun kalbindeki bir kapakçığı değiştirmek zorunda kaldılar.
Ameliyata hazırlanırken, yatağından benim Kasımpaşa’ya karşı iki gol attığımı seyretti. Ailemden birisi, benim gol sevincimi izlerken ağlayan annemin görüntüsünü göndermişti. Maç sonu soyunma odasına gittiğimde görüntüyü izledim ve o kadar korktum ki. Bu, her anın son an olabileceğini hissettiren bir ağlamaydı.
Ben de ağladım, sahiden öleceğini düşündüm.
Ertesi gün, kulübe bir sonraki maça çıkamayacağımı söyledim. Hayatımda birinci kez, topa dokunmak bile istemedim.
Neyse ki Fenerbahçe durumu inanılmaz biçimde karşıladı. Bana müsaade verdiler ve Lider Ali Koç bize en uygun tabipleri sağladı. Ameliyat başarılı geçti ve annem güzelleşti.
Ne yaparsan yap, hayattaki en kıymetli şey ailedir.
Ameliyatın üzerinden iki ay geçtikten sonra, Dinamo Kiev’e karşı bir gol attım ve bir bildiri göstermek için formamı kaldırdım:
ANNECİM SENİ ÇOK SEVİYORUM
(Hep seveceğim.)”
“Özil 2022’de Fenerbahçe’den ayrıldığında, formanın yeni transferlerden birine verileceğini düşündüm. 17 yaşındaydım ve bir kral tacı nasıl isteyemezse, 10 numarayı da isteyemezdim. Ama yönetim kurulu üyeleri bana, “Arda, forma senin… fakat yalnızca onu giymeye hamasetin varsa,” dediler.
Bunu düşünmek tam tamına bir saniyemi aldı.
“Alıyorum.”
O formayı birinci kere giydiğimde… Bunu nasıl tanım edeceğimi bilemiyorum. Yalnızca Alex’in ayak izlerinden gitmiyordum. Tüm ekibin ve milyonlarca taraftarın yaratıcı sorumluluğunu üstleniyordum. Bu bir ayrıcalıktı. Bir onurdu. Bir hayaldi.
Arda Güler, Fenerbahçe’nin 10 numarası.
Neredeyse kupa kazanmak üzereydi.
O formayı giydiğimde kendimi yenilmez hissediyordum.”
“O ekstra sorumluluk, attığım her golü daha değerli kıldı. Dinamo Kiev’e karşı oynadığım maçtan iki hafta sonra, Instagram’da gezinirken bir başlık gördüm:
“ARDA GÜLER TÜRKİYE KADROSUNDA”
Bana haber bile vermemişlerdi. Birinci maçımız Diyarbakır’da İskoçya’ya karşıydı ve yedek kulübesinde otururken taraftarlar oyuna girmem için daima bir ağızdan benim adımı bağırıyorlardı. O dayanak benim için çok pahalıydı. Bazen Fenerbahçe’de yedek olduğumda, karşı kadronun taraftarları bile teknik yöneticiden beni oynatmasını isterdi. Bu türlü bir şey hiç görmemiştim. Ne diyebilirdim ki? Yalnızca teşekkür ederim.
Ondan sonra her şey çok süratli gelişti. Mart ayında, yeniden Türk ulusal grubuna çağrıldım.
Sonraki aylarda, transfer teklifleri gerisi gerisine gelmeye başladı.
Ama beni sahiden heyecanlandıracak bir teklif almadıkça onları duymak istemedim. Sonra Haziran’da, babam yeni bir teklif hakkında benimle konuşması gerektiğini söyledi.
Ben de, “Baba söylediğim üzere şayet beni heyecanlandırmayacaksa duymak istemiyorum…”
O da, “Arda ….” dedi
“Efendim?”
“Real Madrid.”
Real Madrid… Dördüncü hayalim. Bu kadar süratli olmuş olmasına inanmak hakikaten zordu. O yaz, babamla ben, gitmem için çok erken olup olmadığı konusunda uzun uzun konuştuk. Aslında olay çok karmaşıktı, zira öteki birçok teklif de vardı ve ne yapacağımı karar vermek zordu. Lakin sonra Sayın Carlo Ancelotti ile manzaralı bir görüşmem oldu.
Ekranımda numarası belirdiğinde ve görüntü yüklenirkenki o anı hiç unutmayacağım…
“Merhaba, Arda. Nasılsın?”
O da tatildeydi. O an o kadar gerçeküstüydü ki, ayrıntıları hatırlamakta zorlanıyorum lakin sanırım o, Hawai gömleklerinden birini giymişti, güneş gözlükleri vardı ve galiba bir puro içiyordu.
“Arda, burada büyük bir geleceğin olacak. Tahminen birinci yıl değil, fakat fırsatların olacak. Modrić ve Kroos çok yaşlanıyorlar, seni orta alanda oynatabiliriz.””
“Türk futbolunun büyük umudu olduğumu biliyorum, lakin tek olmak istemiyorum. Herkesin önünü açmak istiyorum.
Bu mektubu okuyan sizleri kastediyorum.
Eve döndüğümde, beni gördüğünüzde ne kadar keyifli olduğunuzu görmek beni duygulandırıyor. Tezahüratlar hâlâ kulaklarımda çalıyor. Sevginizi Madrid’den hissedebiliyorum.
Tüylerimi diken diken eden 2023 sarsıntısına ilişkin bir görüntü var. Fenerbahçe’de pek fazla oynamadığım bir periyotta çekildi. Tahminen görmüşsünüzdür. Kurtarma takımlarından iki adam, enkazdan yeni çıkartılmış küçük bir çocukla birlikte. Çocuk yatıyor, bedeni örtülmüş, lakin başı dışarıda. Sirenler duyuluyor. Çocuk, neredeyse beş gün boyunca beton blokların altında kalmış, öleceğini düşünmüş ve benim için bir bildirisi var.
Öyle bir anda! Benim için!
O sözleri asla unutamam.
Arda Güler Abi
Seni çok seviyorum
Fenerbahçe’yi kurtarmaya devam et
Abi hocaya söyle seni de oynatsın
Sonra iki kahramandan birisi şöyle diyor:
Biz pes etmedik sen de pes etme.
Bu sözleri duyduktan sonra nasıl pes edebilirim ki?
Yani bir PlayStation ve bir hayali olan Türkiye’deki her çocuğa söylemek istediğim şu:
Bir top kapın ve dışarıya koşun. Kendinizi dünyanın sahibi üzere hissedeceksiniz.
Saygılarımla,
— Arda”
